Rozdział XXI

"To w takim razie nie będę grzeczny"

Czarnowłosa postanowiła nic nie odpowiadać, zaprowadziła więc mężczyznę do pokoju gościnnego i usadziła na łóżku. Stanęła naprzeciwko niego i chwyciła się pod boki.
- Głodny?
- Jasne - odparł, przypominając sobie nagle o jedzeniu. Miał wrażenie, że za chwilę usłyszy coś w stylu: "Jak chcesz jeść, to sobie zrób", liczył jednak po cichu na inną odpowiedź. Był taki zmęczony...
- No to siedź tutaj grzecznie - rzuciła, wychodząc z pokoju. Zostawiła otwarte drzwi, by cały czas mieć go na oku. Stevie postanowił siedzieć grzecznie, ciesząc się, że nareszcie nie jest związany. Dziewczyna wróciła za chwilę z talerzem kanapek. Zazwyczaj nie miała czasu na zabawy w kucharkę, toteż gotowanie nie było jej mocną stroną. Przyniosła ze sobą również sznurek.
- Jak zjesz - pomachała mu nim przed nosem - Dla bezpieczeństwa.
- Nie, proszę... - jęknął, spoglądając na swoje dłonie z odciśniętymi śladami po wcześniejszych bezpieczeństwach - To boli... Będę grzeczny i samodzielny - zapewnił, biorąc jedną kanapkę.
- I bardzo dobrze, ale i tak cię zwiążę - uśmiechnęła się, siadając obok niego.
- To w takim razie nie będę grzeczny - powiedział, napychając policzek jedzeniem, zrobił zaciętą minę.
- To w takim razie dam ci klapsa - pokazała mu język.
Uśmiechnął się, przełykając kęs - To może być całkiem przyjemne - mrugnął do niej jednym okiem, zastanawiając się, czy miała na myśli klapsa na przykład... Nożem, czy czymś... Wolałby jej rękę do takich czynów.
- Ja bym na twoim miejscu nie ryzykowała - uśmiechnęła się łobuzersko.
- Och, a to dlaczego? - spytał, zastanawiając się, czy kiedykolwiek dała klapsa, po którym nie trzeba byłoby siedzieć tydzień na kostkach lodu.
- Lepiej nie pytaj - odparła, siadając wygodniej na łóżku - Długo jeszcze będziesz jadł?
- Nie, no, daj mi chwilę - mruknął, pochłaniając ostatnią kanapkę - Muszę to jeszcze pogryźć jakoś, nie? - wymamrotał.
- No to gryź - ponagliła go ruchem ręki. Sama była już zmęczona i marzyła teraz o ciepłej kąpieli... Stevie dokończył jeść i podziękował za jedzenie, patrząc na nią błagalnym wzrokiem. Odpadną mu ręce, jeśli całą noc będzie tak związany...
- Z przodu czy z tyłu? - widocznie nie miała zamiaru zrezygnować.
- Najlepiej w ogóle, ale jeśli musisz to z przodu - mruknął, spuszczając głowę - Naprawdę nie mam zamiaru nic robić. Bo niby co? Boli mnie noga, więc specjalnie szybko nie pobiegnę...
Dziewczyna westchnęła, po czym zeskoczyła z łóżka i przeciągnęła się porządnie. Odwróciła się w stronę rudowłosego, pchnęła go na łóżko i nachyliła się nad nim.
- Dobrze... Ale radzę ci być supergrzecznym przez całą noc, rozumiemy się?
- Tak - odparł, uśmiechając się do niej uroczo. Nareszcie będzie miał wolne dłonie, żeby móc się chociaż podrapać... Tu i tam.
Podniosła się, zabrała sznur i wyszła powoli, odwracając się jeszcze na chwilę w drzwiach:
- Nie zabrudź pościeli i dywanu.
- Czym? - zdziwił się, wstając do siadu. Dziwne, ale zaczynają go coraz lepiej traktować...
- Jakbyś miał zamiar zwracać czy... coś...
- Nie mam zamiaru - zwinął się w kłębek na boku, zamykając oczy, a rude włosy opadły, zakrywając jego twarz.
- W takim razie dobranoc - zgasiła światło i wyszła, zamykając za sobą drzwi. Zdziwił ją nieco widok drzemiącego w przedpokoju Leo, jednak postanowiła to zignorować i od razu powędrowała do łazienki.

Po jakimś czasie Collins wrócił z podwórza, wpuszczając do domu trochę chłodnego powietrza - właściwie zrobiło mu się już zimno. Podszedł do błękitnookiego i przyłożył zmarznięte dłonie do jego policzków, śmiejąc się cicho. Chłopak prawie podskoczył. Przetarł oczy i spojrzał z wyrzutem na granatowowłosego.
- No weź, tak nie można.
- Można, właśnie tak zrobiłem - zaoponował, pokazując mu język - Czemu tu spałeś?
- Chciałem na ciebie poczekać - uśmiechnął się uroczo.
- Ooo, kochanie... To takie miłe - wymruczał, biorąc go na ręce, usadził na swoich dłoniach pozwalając, by oplótł nogi wokół jego talii.
- Pójdziemy spać? - zapytał, kładąc głowę na jego ramieniu.
- Jasne, aniołku - szepnął do jego ucha, idąc w stronę kanapy w salonie. Odwrócił się tyłem i przewrócił na nią, ustawiając się w ten sposób, że zamiast kołdrą przykrywał się Leo - Nie zimno ci?
- Nie - wtulił się w niego z uśmiechem. Gdy drzwi od łazienki się otworzyły, wyleciał z nich obłok pary, a dopiero potem Chinka. Miała na sobie kusą koszulę nocną z krótkim rękawem, wykonaną z pudroworóżowego jedwabiu. Zajrzała do salonu z uśmiechem.
- Możecie sobie rozłożyć tę kanapę, wiecie?
- Mi tak dobrze - zamruczał, wtulając głowę w ramię chłopca - A tobie, Leosiu?
- Mi też - mruknął, już prawie zasypiając.
- No to miłych snów - uśmiechnęła się do długowłosego i zamknęła cicho drzwi. Po drodze postanowiła jeszcze zajrzeć do Steviego. Marwick spał dokładnie tak, jak go zostawiła, z lekko wyciągniętymi dłońmi do przodu, które bolały przy każdym zgięciu. Oddychał miarowo i spokojnie, a jego żebra unosiły się w takt oddechów. Czarnowłosa zamknęła drzwi i szybkim krokiem poszła do swojej sypialni. Wskoczyła z radością do swojego łóżka, zawinęła się w pachnącą kołdrę i zasnęła prawie od razu.