Rozdział XX

"Och, jakie to piękne, nie wiem jak wy, ale ja już płaczę"

Otworzył szerzej oczy, czując ogromne niebezpieczeństwo. Nie mógł zaatakować, ponieważ mógłby sam dokonać wyroku na blondynie...
- Nie zrobisz mu krzywdy - uspokoił się, podbiegając do drzwi - Bo Leo przypomina ci twojego synka, który dorastałby teraz, gdyby nadal żył, co nie? Wiem, że nie jesteś złym człowiekiem i naprawdę kochasz swoją rodzinę… - udawał zmartwiony ton głosu, robiąc smutną minę.
Stevie zamknął oczy, rozluźniając lekko uchwyt. Granatowowłosy wiedział już, że trafił w sedno. Rudowłosy odwrócił blondyna ku sobie, po czym przytulił do siebie ciepło.
- Przepraszam... Nie chciałem zrobić ci krzywdy - mruknął cicho do jego ucha - Oni mnie zabiją. Wykorzystają najpierw... Nie popuszczą. To koniec.
- Nie zabiją - uśmiechnął się do złotookiego, po czym zwrócił się do Kathela - Nie zabijecie, prawda?
- Zaraz się popłaczę - czarnowłosa westchnęła ciężko, znów siadając na podłodze i podpierając twarz na dłoni.
- Oczywiście, że zabi... Że nie - odparł, zbliżając się do nich obojga. Wyjął Leo z ramion wroga, po czym przytulił go do siebie - Boli? - pogłaskał czule jego ramię.
- Nie - odpowiedział, patrząc prosto w zielone oczy - Obiecasz mi, że go nie zabijecie?
Chinka stwierdziła w myślach, że Leo ma strasznie wkurzający charakter, ale na szczęście nadrabia wyglądem.
- A muszę? - spytał, patrząc na siedzącego w zrezygnowaniu na ziemi mężczyznę – Przecież to śmieć...
- Nie mów tak! - wyswobodził się z uścisku zielonookiego, odsuwając trochę od niego - Każde życie jest cenne.
- Och... I mówisz to zabójcy? - powiedział z ironią w głosie.
Stevie tylko uśmiechnął się zauważając, że ma w chłopcu sprzymierzeńca.
- I nie torturujcie już mnie. Zrobię, co tam będziecie chcieli, ale cholera, nie musicie mnie w nagrodę molestować!
- Przecież nie musisz być zabójcą, prawda? - jasnooki położył dłoń na ramieniu długowłosego. Chinka w tym czasie zaczęła przysypiać.
- Jak to nie? - był wyraźnie zdziwiony - To całe moje życie. I lubię się nad nim znęcać - pokazał język siedzącemu na podłodze, na co on odpowiedział pokazaniem środkowego palca.
- To znęcaj się i nade mną - stwierdził, siadając obok rudowłosego i przysuwając się do niego.
- Och, jakie to piękne, nie wiem jak wy, ale ja już płaczę - czarnowłosa ziewnęła, nie otwierając nawet oczu. Długowłosy spojrzał tylko na nią z wyrzutem.
- Znalazła się, panna bez uczuć... - powrócił wzrokiem na jasnowłosego, po czym podpełzł do nich i położył głowę na jego kolanach - To niech ona znęca się nad nami wszystkimi, co o tym sądzicie?
- Jesteście powaleni, czy co? Czy tylko ja tutaj nie mam skłonności sadystycznych i masochistycznych?! - krzyknął Marwick, odsuwając się od nich - Zboczeńcy.
Dziewczyna przebudziła się trochę, gdy usłyszała, że ma się nad kimś znęcać.
- To co robimy? - zapytała, by jakoś zorientować się w sytuacji.
- Oni chyba pragną tortur - wskazał na kochanków z uśmiechem - Ja wcale nie pragnę!
Długowłosy przytulił błękitnookiego ciepło do siebie, po czym ucałował go w policzek - Dobrze... Będę go krzywdził tylko, jeśli będzie niegrzeczny. A był przed chwilą, więc...
- W tym domu nikt nie będzie nikogo torturował - stwierdziła kategorycznie Chinka, podnosząc się z podłogi. Chwyciła rudowłosego za ramiona i pomogła mu wstać - Chodź, kwiatuszku, pójdziesz spać.
- Och, jakaś ty miła - stwierdził, uśmiechając się do niej szeroko.


Jasnowłosy położył głowę na piersi zielonookiego. Kathel zaczął głaskać go po plecach, całując delikatnie jego szyję.
- Dlaczego stanąłeś w jego obronie?
- A dlaczego nie? - odpowiedział pytaniem.
- No, bo... Przez chwilę byłeś jego zakładnikiem. No i... Nie wiem. Nie znasz go przecież, w przeciwieństwie do mnie.
- Wiem, ale jestem... głupi - uśmiechnął się na wspomnienie słów Lanfen.
- Nie. Masz w sobie nieprawdopodobne poczucie sprawiedliwości i pierwiastek dobra, aniołku - cmoknął go w nos, głaszcząc jedną dłonią po policzku.
- Nie ma sprawiedliwości. Wiem to bardzo dobrze, moi rodzice są prawnikami - odparł bez większego żalu - Tylko Bóg jest sprawiedliwy.
- Dziwne, że mówisz tak wielkie rzeczy - powiedział nagle długowłosy - Ale nie istnieje nic takiego, jak Bóg. A jeśli istnieje, to ma nas bardzo głęboko w poważaniu. Gdyby istniał, nie mógłbym sobie tak bezkarnie biegać i zabijać, sprzedając ludzkie życie, czyż nie?
- Kara będzie później - położył się na jego kolanach, by móc przyglądać się twarzy długowłosego.
- To w takim razie jestem już w Piekle - rzekł, spoglądając gdzieś w górę. Ileż razy, kiedy był jeszcze bardzo młody zwracał się o pomoc do Boga? Otrzymywał tylko kolejne nauczki od ojca... Bóg miał go gdzieś. Sam musiał wziąć sprawy w swoje ręce, by matka i on mieli spokój i osiągnął to całkowicie sam, bez niczyjej pomocy. Bez niczyjej.
- Może tak, a może nie - blondyn pogłaskał go delikatnie po policzku - Bóg jest bardzo miłosierny.
- No, uważaj - warknął, odpychając jego rękę. Nigdy jakoś nie odczuł tego "miłosierdzia" - A skąd żeś to wytrzasnął? Bo mówią tak katecheci, czy księża, ustawieni, z furą kasy, pochodzący ze szczęśliwej rodzinki? Czy może ktoś, komu pomógł Bóg, a tak naprawdę był to po prostu drugi człowiek?
- Tak jest napisane w Biblii - odpowiedział spokojnie - Każdy dostaje do dźwigania inny krzyż, a pomoc innym jest czymś normalnym.
- Tak, tak, brednie - machnął dłonią, wyciągając papierosa. Cała ta sytuacja podenerwowała go, toteż chciał się jakoś odstresować. Blondyn pogłaskał go delikatnie po piersi. Wiara była bardzo indywidualną sprawą, w pełni więc szanował jego zdanie na ten temat. Zielonooki pochylił się, by złożyć ciepły pocałunek na jego ustach.
- Zmykam, poczwarko, nie chcę, żebyś się truł. Bardziej to zaszkodzi tobie, niż mnie - uśmiechnął się, głaszcząc go po nosie, po czym wyszedł przed dom i usiadł na bujanej huśtawce, zapalając papierosa. Czemu wszystko tak się pokręciło...