Rozdział IV

"Ja nic nie słyszałem”

Blondyn leżał na środku pokoju i przyglądał się własnym dłoniom. Próbował dostać się do łazienki, by zwymiotować i nie męczyć się z tym uczuciem mdłości. Ból jednak nie pozwolił mu dotrzeć dalej niż tutaj, nie pozwolił mu również wrócić. Gdy leżał na twardej podłodze było mu właściwie odrobinę lepiej. W tym momencie chłopiec usłyszał przekręcanie klucza w zamku, po czym zmęczony, ziewający zabójca wszedł do mieszkania, od razu rozpuszczając włosy, zrzucił z siebie również wierzchni płaszcz. Granatowe włosy były posklejane krwią, tak jak właściwie wszystko w jego postaci. Spojrzał na chłopca.
- Czemu tak leżysz?
- Podoba mi się twój dywan - odparł, przejeżdżając dłonią po tkaninie.
- O, dziękuję - powiedział, wchodząc do pokoju. Z całego jego ciała emanował metaliczny zapach krwi, drażniący i wbijający się w nozdrza. Zrzucił z siebie uzbrojenie, które chwilowo oparł o szafkę,  po czym przejrzał się w lustrze - Ojej, jestem brzydki.
Blondyn z całych sił próbował skupić się na czymś innym, żeby nie zwymiotować. Leżał na plecach, wiec pierwszym wyborem padł biały sufit. W większości krajów biały oznacza młodość, naiwność, brak doświadczenia, niewinność, w niektórych kulturach zaś to kolor demonów i śmierci... Uczucie mdłości jedynie się nasiliło.
- Hej, coś ci pomóc? - spytał, pochylając się nad nim z troskliwą miną. - Nie wyglądasz najlepiej.
- Nie, wszystko w porządku - obrócił się na bok, by w razie wypadku nie zakrztusić się i niechcący umrzeć.
Zielonooki wstał i przekroczył go, po czym znów poszedł do łazienki. Mycie zajęło mu krótki czas, wyszedł z mokrymi włosami, otulonymi ręcznikiem, a płaszcz utopił w umywalce z wodą.
- Jestem głodny. A ty, zjadłbyś coś? - rzucił, wchodząc znów do pokoju, ubrany w szlafrok. Właściwie to... Nie przeszkadzało mu jego towarzystwo. Rozmowa ze zwłokami była dość jednostronnym doświadczeniem. Spojrzał na ubrudzoną pościel, po czym wyciągnął z niej kołdrę - niestety, krew przesączyła się przez materiał - O nie... - stwierdził, patrząc na nią z udręką.
- Nie, dziękuję - odpowiedział, skubiąc z uwagą włoski na dywanie.
- Okej, jak sobie chcesz. I nie skub mi dywanu, bo dziurę wyrąbiesz. – pouczył go, kiwając palcem w jego stronę, po czym poszedł znów do łazienki. Czerwone prześcieradło wrzucił do pralki, a kołdrę starał się wypłukać jakoś pod wodą - To moja ulubiona kołderka - rozczulił się, zmazując z niej krew.
- Kiedy będę mógł wrócić do domu? - spytał błękitnooki, teraz układając włoski dywanu w różne strony.
- Kiedy będziesz miał siłę. I kiedy upewnimy się, że to babsko nie miało jeszcze czegoś w zanadrzu - odparł, odrobinkę smucąc się ze względu na to, że znów zostanie sam. Może kupiłby sobie psa... - Ha! Udało mi się! - wyszedł na balkon, gdzie rozłożył kołdrę, przypinając ją spinaczami. Miał nadzieję, że do wieczora wyschnie. Poszedł do kuchni, by po chwili zacząć smażyć sobie jajecznicę z szynką. - Na pewno nie chcesz amu? - spytał kontrolnie.
- Na pewno - chłopiec przewrócił się na drugą stronę z zamiarem poukładania kolejnych włosków - A ile to może potrwać?
- Nie wiem. Ale jeśli wpadną tu jacyś ludzie z bronią, czy bez, raczej gdzieś się schowaj - odparł, nastawiając wodę na herbatę - A chcesz coś pić?
- Poproszę - zaczął zastanawiać się, gdzie mógłby się w takiej sytuacji schować. Postanowił, że przeniesie się tam, gdy tylko wymyśli ów schowek.

***

Po jakimś czasie długowłosy wszedł do pokoju, wraz z przyjemnym zapachem pomarańczy, unoszącym się z jego ciała po myciu. Bez pytania wziął go w ramiona i przeniósł do salonu, gdzie usadził go na fotelu. Przed nim stała herbata, z której unosiła się ciepła para. Kathel usiadł naprzeciwko niego, zajadając się swoją jajecznicą.
- Wiesz, zrobił się niezły cyrk, bo twoi rodzice pewnie myślą, że nie żyjesz. Nie wiem, co takiego zrobili, ale chyba kogoś wkurzyli. Kim są z zawodu?
- Prawnikami - odpowiedział chłopiec, upijając łyk herbaty, tym samym parząc wargi i język.
- Uważaj z tą herbatą - pouczył go widząc, jak wachluje język - Och, jako prawnicy mogli przeskrobać bardzo dużo. Już rozumiem. Bo przecież, co może być gorszą karą dla rodzica, niż śmierć jego dziecka, prawda? - zastanowił się, dmuchając na gorący napój.
Blondyn przytaknął kiwnięciem głowy, po czym upił jeszcze łyk gorącej herbaty, nie zważając na to, że parzy sobie język.
- Mówiłem, żebyś uważał. Może pocałuję, przestanie boleć - zasugerował, uśmiechając się do niego uroczo.
Chłopak zaśmiał się odrobinę nerwowo, nie do końca wiedząc czy to żart. Zielonooki zaśmiał się cicho, po czym dokończył posiłek i wyszedł do kuchni, myjąc od razu talerz. Wrócił po chwili, by załączyć telewizor.
- Jak myślisz, jesteś już popularny? - spytał, przerzucając kanały.
- Bardzo możliwe - niebieskooki dmuchnął na herbatę i napił się jeszcze trochę.
Jeden z programów zainteresował Kathela bardziej, skupił więc na nim wzrok - O, jednak jesteś.
"Znani prawnicy, Andersowie, po powrocie do domu spodziewali się zobaczyć ich ukochanego synka. To, co jednak ujrzeli, przyprawia o prawdziwe dreszcze i ból, a przekaże wam to reporter Willkins."
Pokazana została twarz kolejnego reportera, podstarzałego, na jego twarzy błądził jakiś dziwny cień radości - "Tragedia, tragedia i jeszcze raz tragedia, teraz nie uchylą się nawet dzieci. Młody, osiemnastoletni chłopak zniknął ze swojego mieszkania, pozostawiając jedynie plamę krwi na podłodze, łóżku i oknie. Śledztwo wciąż trwa. Największe wyrazy przykrości od strony mojej i widzów"
- A gówno tam wiesz co myślą twoi widzowie - odparł mężczyzna, ściągając z mokrych włosów ręcznik. Leo, zbyt zajęty swoją herbatą, nie bardzo przejął się wiadomościami z telewizji.
- Oh, nie wiedziałem, jak wyglądają twoi rodzice. - porównał go do nich, patrząc to na telewizor, to na niego - Podobny jesteś - przerzucił na inny kanał, gdzie akurat leciał Johnny Bravo. Spojrzał w skupieniu na ekran, popijając swoją herbatę, nie bardzo interesowała go rozpacz rodziców i inne ceregiele.
- No jestem - przytaknął, wypijając już resztki herbaty.
- Uroczy - powiedział zielonooki, uśmiechając się lekko - Shit, powiedziałem to na głos? - spojrzał na blondyna ze strachem w oczach.
Chłopiec uśmiechnął się do niego.
- Ja nic nie słyszałem - puścił perskie oczko i wrócił do oglądania fusów na dnie kubka.