Rozdział I

"Koszmar senny"

Przez zasłonięte żaluzje wpadało kilka pojedynczych wiązek światła. Prócz tego w całym pokoju było ciemno. Przed długowłosym, na stole siedziała długonoga piękność o anielskiej twarzy. I pomyśleć, że ta kobieta, żona jednego z największych szych w świecie mafijnym, zajmowała się "brudną robotą". Kathel słyszał, że zatrudniała tylko najlepszych zabójców i też najlepiej płaciła. Lubiła, gdy osoby nawet przypadkowo wplątane w zamieszki umierały długo i boleśnie.

- Akta ofiary - podała mu schludnie spiętą teczkę - Nazywa się Leo Vilhelm Anders, uczęszcza do jednego z lepszych liceum tokijskich, przyjechał z Norwegii wraz z rodzicami - wyjaśniła. Zdjęcie zamieszczone w teczce przedstawiało młodego chłopca o dziewczęcych rysach twarzy, jasnych włosach i dużych, błękitnych oczach. Zabójca przyjrzał się zdjęciu, uśmiechając szeroko. I nie był to wesoły, serdeczny uśmiech. Chłopak odgarnął włosy opadające mu na zabliźnione oko i wysunął język, oblizując wargi.

- Jakieś specjalne życzenia? - spytał na koniec, zakładając nogę na nogę. Zauważyła, że strużka śliny wypłynęła z kącika jego ust, którą szybko ściągnął stamtąd językiem, na chwilę wypadając z równowagi.

- Długo i boleśnie - również założyła nogę na nogę - I zostaw ciało, niech rodzina wie jak cierpiał.

Pokazał szereg białych zębów w nieprzyjemnym uśmiechu, po czym wstał, zapinając długi płaszcz. Spojrzał na nią ostatni raz i wyszedł, nie pozostawiając żadnego słowa pożegnania. W drzwiach odwrócił się, spoglądając na nią jadowicie zielonym okiem.

- Wkrótce będzie po wszystkim - rzucił, wyjmując długi nóż o cienkiej rączce. Zważył go w dłoni i wyszedł, spoglądając na niego z zainteresowaniem. Kobieta zeskoczyła z biurka i ułożyła obcisłą spódnicę. Uśmiechnęła się sama do siebie, zadowolona z dobrego wyboru.

***

Co za piękna noc. Gwiazdy lśniły blaskiem, jakby miałby być ich ostatnim i, z tego względu, musiał być najpiękniejszym. Szmaragdowe tęczówki odbijały światło księżyca, a hartowana stal połyskiwała w aurze nocy. Collins wyjął spod pachy akta Andersa, przebiegając szybko wzrokiem po literach, z rosnącym zaciekawieniem. W jego głowie przewijały się podniecające ogień jego serca obrazy: szczupły chłopiec o jasnych włosach i pięknym uśmiechu, jego kruche, nagie ciało, skrępowane nieprzyjemnym, szorstkim sznurem. W umyśle jawiły się jęki i krzyki bólu, załzawione oczy... Krew. Wszędzie. Jego oczy zalśniły mocniej, gdy zaczął biec i biec, coraz szybciej, przemykał się całkowicie bezszelestnie, na palcach. Przesadził wysoki płot jednym susem, po czym stanął pod drzwiami wejściowymi - tak, jak obiecywała zleceniodawczyni, samochodu rodziców nie było, a w środku zgaszone światła sugerowały, że nasz mały aniołek najwyraźniej śpi. Granatowowłosy obszedł dom sprawdzając, czy pozostało jakieś uchylone okno i, tak, wprost do jego sypialni. Włożył w szparę długi, zakrzywiony pręt, wymacał klamkę i pociągnął ją w bok. Okno stanęło przed nim otworem. Wślizgnął się po cichu, opadając na podłogę, po czym zamknął za sobą okno. Podszedł powoli do śpiącego zawiniątka, przecierając krawędzią płaszcza ulubiony nóż. Pogładził chłopca po twarzy wierzchem dłoni i pochylił się, by wyszeptać mu na ucho:

- Jak się śpi, aniołku? Trochę mi cię szkoda, bo jesteś całkiem uroczy... Masz dziewczynę? Bo widzisz, ja jestem odrobinę samotny, może... Dotrzymasz mi towarzystwa tej nocy? - spytał, oblizując lubieżnie krawędź jego małżowiny. Przyłożył sztylet do jego gardła w ten sposób, by, budząc się, od razu go zauważył. Blondyn mruknął przez sen, marszcząc czoło. Potarł ucho wierzchem dłoni, nie budząc się jednak ze snu. Chłopak zmarszczył brwi i klepnął go lekko sztyletem w policzek.

- No, obudź się! Myślisz, że cię zabiję przez sen? Gówno! - zdenerwował się, opierając łokciem o łóżko.  Chłopak otworzył powoli jasnoniebieskie oczy i spojrzał na intruza ze zmarszczonym czołem, po czym z powrotem je zamknął, stwierdzając, że to omamy senne. Zabójca zauważył, że między nimi nie ma zbyt wielkiej różnicy wieku. Czuł się, jak... przy koledze. Wstał i ściągnął płaszcz, kładąc go na krześle stwierdzając, że ofiara raczej nie ucieknie. Podszedł do lustra i przeczesał palcami włosy, po czym wrócił do jego łóżka. Coś takiego jeszcze mu się nie zdarzyło, żeby tak zwyczajnie go olać? Zdenerwowany wszedł na łóżko i potrząsnął ramionami chłopaka.

- No obudź się.

Jasnowłosy znów otworzył oczy i spojrzał na twarz gościa. Widocznie nie były to omamy senne.

- Kim jesteś? - spytał zachrypniętym głosem, na razie nie zdając sobie sprawy z niebezpieczeństwa sytuacji.

- Twoim koszmarem sennym - odparł spokojnie, siadając na nim okrakiem - A ty jesteś Leo. I jesteś całkiem słodki - stwierdził, dziwiąc się właściwie, że to mówi.

- Hmm... Koszmarem... No okay - chłopak wzruszył ramionami i z powrotem ułożył głowę na poduszce.

- Jak to? - zielonooki uniósł jedną brew do góry, po czym wyjął pistolet i wymierzył mu w głowę - Czy ty w ogóle słyszysz, co ja do ciebie mówię?! - krzyknął. Wyglądał na zdenerwowanego.

- No tak, koszmar mam – blondyn spojrzał na niego, otwierając jedno oko - Ale nie zabijaj mnie jeszcze, bo się obudzę, a potem nie mogę zasnąć.

- Hm... - zabójca zamyślił się, po czym zsunął trochę jego kołdrę. Przez sen jego koszulka i tak podniosła się sporo do góry, Podniósł ją wyżej, by móc chwycić zębami jego sutek. Powinno zaboleć. Długowłosy poczuł uderzenie w bok głowy, wykonane otwartą dłonią.

- To bolało! - blondyn zmarszczył czoło, obciągając koszulkę na swoje miejsce.

- Ej! - Collins krzyknął ze złością. W ogóle go to nie satysfakcjonowało, czuł się całkowicie olany i jakiś niepotrzebny w tym miejscu. Mógłby go zabić, a on nie zwróciłby najmniejszej uwagi - Hej, przyszedłem, żeby cię zabić, a ty co? Śpisz sobie?!

- No jak mnie zabijesz, to się obudzę, mówiłem ci - chłopiec przetarł oczy i spojrzał na niego z uwagą - Mój koszmarze.

- No, nie tak do końca. To była taka metafora, jestem człowiekiem w twoim domu – wyjaśnił zielonooki, głaszcząc go ze skupieniem po głowie. Czy na pewno było z nim wszystko w porządku? Właściwie, to zaczął się go trochę bać, a nawet... podziwiać? Tak sobie zabójcę olać...
- Oh, tego się nie spodziewałem – Leo odparł szczerze zdziwiony - I co mam z tym zrobić?

- Czy ty jesteś, do cholery, normalny? - długowłosy spytał, patrząc na niego z szeroko otwartymi oczami – W ogóle cię to nie rusza, nie? - spojrzał na niego, przymykając jedną powiekę.

- Bo na pewno musiała zajść pomyłka – blondyn stwierdził po namyśle - Jestem grzecznym chłopcem, dobrze się uczę i nie wdaję w bójki, więc nie ma powodów, żeby mnie zabijać naprawdę.

- No... Wiem - odparł - Ale twoi rodzice chyba coś przeskrobali.
Zeskoczył z niego, by pójść po jego akta. Zapalił światło, by je mu pokazać - To ty, no nie? - wskazał na zdjęcie, przyglądając mu się uważnie - Przecież sprawdzałem numer domu i w ogóle. Nie mogłem się pomylić - podrapał się po głowie, patrząc na niego wyczekująco. Chłopiec z uwagą przyjrzał się zdjęciu.

- Może mam klona? Czytałem o tym - powiedział, nie dopuszczając do siebie myśli, że to jednak naprawdę o niego chodzi.

- I chodzi do tej samej szkoły, klasy i mieszka w tym domu? – zabójca założył ręce pod boki - Nie mogę. Jest nieodpowiedni nastrój - zasmucił się, siąkając nosem i przygarbił - Nie mógłbyś chociaż troszkę wczuć się w rolę? - spytał z nadzieją w głosie. Blondyn położył akta na poduszce obok, usiadł na nogach, chrząknął kilka razy i podciągnął kołdrę pod samą brodę, przytrzymując ją tam rękami.

- Oszczędź mnie - poprosił przestraszonym głosem, patrząc na niego błagalnie.

- Och, grasz w teatrze? – zielonooki zainteresował się, rumieniąc lekko - Od razu lepiej się czuję po czymś takim...

Wyjął kilka noży, patrząc na nie z uwagą.

- Zabawnie się z tobą rozmawia... Głupio mi trochę - usiadł obok niego, podkładając dłoń pod brodę - Niby czemu miałbym robić ci krzywdę? Powiedziała, że musi być długo i boleśnie... Ale nie widzę, żebyś był jakąś złą osobą.

- A kto tak powiedział? - jasnooki zaciekawił się, choć zapewne nie powinien.

- Zleceniodawczyni. Nie mam z tym nic wspólnego - odparł spokojnie, jeżdżąc ostrzem noża po ustach - Właściwie, jestem tylko narzędziem. Nie powinienem się rozczulać. Który wybierasz? - pokazał mu kilka noży z uśmiechem na twarzy, po czym wyjął z torby piłkę do cięcia metalu, deskę nabitą gwoździami... Całkiem sporo rzeczy do sprawiania bólu.

- Jak się nazywasz? - chłopiec zmienił temat, kątem oka przyglądając się wszystkim narzędziom tortur.

Długowłosy podszedł do niego z groźną miną na twarzy.

- Nigdy nie pytaj człowieka, który ma cię zabić, jak się nazywa! - przyłożył mu nóż do gardła - I tak więcej razy nie będziesz miał okazji... - westchnął, zabierając ostrze.

- Właśnie dlatego chciałbym wiedzieć, przecież nikomu już nie powiem - jasnowłosy wytłumaczył swój tok rozumowania.

- Hej, a może jesteś tajemniczym ninją Siedmiu Królestw czy coś? Kto to może wiedzieć. A może właśnie mnie przechytrzysz? - zabójca wzruszył ramionami, znów wkładając sztylet do ust - Bo wiesz, im dłużej z tobą rozmawiam, tym bardziej się z tobą spoufalam. A skrytobójca nie może mieć przyjaciół, a tym bardziej nie może sobie gawędzić z ofiarą, ponieważ może się okazać, że... Dobra, koniec tego! - warknął, przygważdżając go do łóżka, zawisł nad nim na łokciu - Miałem cię zabić i... To zrobię. Zrobię to. Tak - mówił do siebie, patrząc gdzieś w bok.

- Ty wiesz jak ja się nazywam, więc też chciałbym znać twoje imię - Leo kontynuował poprzedni temat, udając, że wcale nie przejmuje się groźbami.

- Denerwujesz mnie - długowłosy warknął na niego, naciskając nożem na jego szyję. Kropla krwi spłynęła po nim, chłopak więc zlizał ją, mrużąc oczy.