Prolog

Zabójstwo jest zawsze zabójstwem, bez względu na motywy i okoliczności.

- Lew Tołstoj

Poraniona, posiniaczona kobieta upada na podłogę, brutalnie uderzona pięścią w twarz. Chwyta się dłonią za bolące miejsce, łkając po cichu, spuszcza głowę, by mąż nie mógł zobaczyć jej twarzy. Wspomniany mąż stoi nad nią, chwiejąc się lekko, unosi się z niego mocny zapach alkoholu. To człowiek przy tuszy, w niechlujnym, rozciągniętym podkoszulku, zaplamionym tłuszczem i sosem, właśnie unosi dłoń, by zadać kolejny cios, otwiera usta, wypowiadając ohydne przekleństwo. Tłumiony pisk bólu wydobywa się z gardła jego żony.

W nieznajomym gotują się emocje. Już czuje metaliczny zapach krwi, coraz wyraźniejszy, jak również zakradającej się powoli śmierci, rozsiewającej cienistą, żałobną aurę. Podnosi do góry dłoń, czując w niej chłodny ciężar trzymanej broni, oddycha powoli i spokojnie, a wszystkie jego zmysły kierują się tylko i wyłącznie na jedno. Zamyka powiekę, słysząc już tylko dobitny łomot swojego serca, inne dźwięki jakby się wyciszają, pozostawiając go samotnego z przeznaczeniem. Zawahał się na chwilę, uśmiechając przebiegle, czuje się, jako pan życia i śmierci, nagle posiadł w dłoniach tak wielką władzę… Delektował się jeszcze tą sytuacją, ważąc w myślach losy tych ludzi, jakże łatwo odebrać coś tak cennego, gaśnie szybko, niczym… Znów płacz, przerywa jego rozmyślania. Wywraca oczami, wzdychając cicho, zdenerwowany przerwaniem toku jego myśli. Przypomina sobie, po co tutaj przyszedł, nie dając dłużej ponosić się emocjom. Przyklęka na jedno kolano, nabiera powietrza w płuca i opiera łokieć o nogę, a po dokładnym wymierzeniu nonszalancko naciska spust. Niczym w zwolnionym tempie kula wędruje prosto w tył głowy postawnego mężczyzny, przy wtórze huku wystrzału, szkarłatna ciecz rozbryzguje się na ścianach, zabarwiając je soczystym karminem.

- Bang, bang! – stwierdza optymistycznie, wychodząc z ukrycia. Nieznajomy uśmiecha się szeroko, podchodząc do oszołomionej, zapłakanej kobiety. Stawia stopę na głowie nieboszczyka, gmera chwilę w kieszeni z wyrazem skupienia na twarzy, po czym wyjmuje papierosa i wkłada go między swoje wargi. Długie włosy opadają na jego twarz, kiedy odpala zapalniczkę i zaciąga się nikotyną o delikatnym posmaku czekolady.

Nowo ochrzczona wdowa wznosi na niego przerażony wzrok, po czym otwiera szeroko lśniące oczy, jakby właśnie przypomniała sobie coś bardzo ważnego, wyciąga do niego rękę.

- Nie – jedno krótkie, stanowcze słowo. Odpycha zakrwawionym butem jej ramię, spoglądając z pogardą, spluwa siarczyście na przewrócone ciało, po czym odwraca się i odchodzi, pogwizdując melodyjkę marszu tureckiego. Prawdopodobnie teraz kojarzyć jej się będzie z mdlącym zapachem krwi i czekoladą, której zapach unosił się jeszcze przez chwilę po obecności długowłosego.

***

Stanął przed budynkiem, wypalając papierosa do końca. Wyrzucił go, po czym przydeptał butem, zauważając, że ziemię pokrywa cienka warstwa bieli. Śnieg. Białe płatki sypały się z nieba, przywodząc mu na myśl zapewne przyjemne wspomnienia, ponieważ uśmiechnął się szeroko i życzliwie, wznosząc głowę do góry. Zamknął oczy, szepcząc cicho, z głębi chłodnego, jednak nie zamarzniętego do końca, serca:

- Żegnaj, tato.